Warme school

In het schooljaar 2018-2019 stapten wij in het project ‘Warme scholen’, begeleid door Workitects (voorheen Flanders Synergy). Dit driejarig verandertraject had tot doel onze school slimmer te organiseren, zodat iedereen die zich betrokken voelt bij het schoolgebeuren met ‘goesting’ aan de slag kan gaan. Nu het traject achter de rug is, blijven we constant werken aan een nog warmere schoolomgeving waar leerlingen, leerkrachten, ouder en derden zich veilig, verbonden en betrokken voelen.
De voortrekkers van dit project (het zgn. Vliegwiel) vormen nu het kernteam van de school. Zij overleggen regelmatig samen en werken mogelijke ideeën uit om de efficiëntie van de schoolwerking te verhogen en er op deze manier ‘een warme school van ons allemaal’ van te maken.

Juf Jolien is niet meer onder ons. Ze heeft het tijdelijke voor het eeuwige verwisseld. Ze is nu “bij de Heer” -en dat is volgens de apostel Paulus “verreweg het beste”. Het is allemaal waar, maar het klinkt zo wezenloos en clichématig als je bedenkt dat een jonge vrouw van 31, met een heel leven voor zich, van de ene dag op de andere overleden is. De mensen die op de hoogte waren van haar gezondheidstoestand, hadden het allemaal zien aankomen; en toch blijft het een ongelofelijke schok. Jolien was een vechter, en ze heeft dapper gevochten, maar het heeft niet mogen baten.

Toen ik in 2011 directeur werd van de School met de Bijbel ‘de Ark’ in Kortrijk, was juf Jolien één van mijn eerste sollicitanten. Zij blaakte van zelfvertrouwen en passie. En het was geen ‘show’: de ervaringen van de volgende jaren bevestigden keer op keer die eerste indrukken. Ze was vastberaden en ze wist wat ze wou bereiken. Eén van de dingen die ze in haar sollicitatiebrief schreef: “Dit is de weg die ik gaan wil: mijn kennis en ervaring meegeven en delen met kinderen om ze te zien openbloeien.” En zo was ze ook echt. Ze gaf elke dag het beste van zichzelf, met dezelfde passie en gedrevenheid die ze in het veldrijden liet zien.

Die dubbele passie is al die jaren gebleven. Het was haar verlangen om zich in beide domeinen evenzeer te kunnen ontplooien. En de school schikte zich om die droom mogelijk te maken. De collega’s moesten soms het lesrooster zeer flexibel interpreteren om haar toe te laten deel te nemen aan de internationale crossen. Maar iedereen wist hoeveel het voor haar betekende en we waren gelukkig dat we een klein schakeltje mochten zijn in haar succesverhaal. Want we waren supertrots op onze kleuterjuf die tegelijk een B.V. was. Niet dat ze dat ooit liet doorschijnen, want ze was de bescheidenheid zelf. Als collega was ze vriendelijk, trouw en integer. Je kon een huis op haar bouwen. Ze stond altijd klaar om te helpen. Soms sprak je nog maar half een idee uit, en de volgende dag had juf Jolien al een ontwerp klaar! Dat was onze juf Jolien. Een bezige bij. En altijd blij.

Tot de dag kwam dat ze terloops in een gesprek toevertrouwde dat ze gevallen was bij het veldrijden en dat de dokter een bolletje gevonden had in haar hoofd… De rest is geschiedenis. Maar deze geschiedenis werd hier en nu geschreven, voor onze neus, door een collega die we liefhadden en geweldig waardeerden. Niemand had ooit verwacht dat het zo zou eindigen. Juf Jolien zeker niet: zij heeft vol goede moed de strijd met de kanker aangebonden. Ze wist dat ze er niet alleen voor stond: haar ouders en broer en zus waren haar trouwste fans en haar steun en toeverlaat. En bovendien had ze ook een hemelse Vader, en dat gaf haar een geweldige innerlijke rust.

Haar toestand verslechterde, en uiteindelijk gaf ze zelf aan dat ze aan de dokter zou vragen om haar op school in ziekteverlof te zetten. Ze merkte dat ze niet meer zo alert was, omdat de chemo haar hersenen aantastte. Ze wilde niet dat de kinderen de dupe zouden worden van haar ziekte. Ze dacht aan de ander, meer dan aan zichzelf…

Juf Jolien is niet meer onder ons. Ze was al een tijdje niet meer op school. Maar nu zullen we ze nooit meer zien. Totdat we haar terugzien, boven, bij God. Maar ondertussen zal ze blijven voortleven in onze harten en zullen we haar blijven gedenken op school als de held die ze werkelijk was. Een voorbeeld voor ons allemaal. Om het met een parafrase van de Bijbel te zeggen: “En daardoor spreekt zij nog, nadat zij gestorven is” (Brief aan de Hebreeën, hoofdstuk 11 vers 4).